8 juni – Malbork, wolvenschans, Vilnius

Vandaag vroeg opgestaan om te proberen ‘s avonds in vilnius te geraken. Ik vreesde voor een ochtendspits, maar gelukkig was die er niet in de richting dat ik uit moest. Gevolg: een uur te vroeg in Malbork. Maar soit, tijd om op het gemak even (nu ja, het is echt wel een grooot kasteel) rond het kasteel te lopen en om alvast een ticket te kopen. En heb geluk, blijkbaar mag je alleen om negen uur binnen zonder gegidste groep!

Iets voor negen ging dan de eerste groep binnen, dus ikke snel mee. En aangezien alle groepen in het eerste deel begonnen heb ik even op het binnenplein rondgewandeld en ben ik dan rechtstreeks naar het tweede deel gegaan, het stuk achter de tweede ophaalbrug. En dit was echt machtig. Was helemaal alleen in zo’n enorm kasteel, een heel raar gevoel. Nadeel was wel dat alle deuren nog dicht waren, dus dat het een wel een spelletje leek: En achter deze deur vinden we…ja, de keuken. En achter deze deur, wow, de ridderzaal. En achter deze deur…oops, dit lijkt een bureau van iemand 😉 Maar was echt super om daar zo alleen door te kunnen lopen, meeste zalen van binnen zijn echter niet echt spectaculair, buiten de ridderzaal dan. De meeste zijn trouwens zodanig beschadigd en dan heel basic gerestaureerd, o.a. de kerk wat wel jammer is volgens de afbeeldingen die er staan.. Maar als complex is het echt ongezien. Die ridders van de Duitse orde (denk dat ze zo noemen in het Nederlands) hadden dat toch goed voor elkaar. Ook niet raar dat Napolean dit gebruikte op zijn weg om Rusland te (proberen) veroveren.

In de ridderzaal, waar ik al fimend binnenwandelde, vroeg de opzichtster mij plots waar mijn sticker was om te tonen dat ik had bijbetaald voor het fotograferen. Ik had twee mensen daarmee zien lopen en was terug naar de kassa geweest, maar aangezien daar niets stond dacht ik dat dat voor professioneel gebruik was, of dat die al een paar dagen dezelfde t-shirt aanhadden 🙂 Maar soit, ik dus zeggen dat ik dat niet wist in mijn beste pools, en dan heeft ze gewoon een teken gemaakt om maar te vergeten, heeft het licht aangestoken en heeft mij vriendelijk laten doen. Denk dat ik die burcht had gesloopt als ze mij terug naar de ingang had gestuurd en moest terugkomen tussen al die groepen.

Maar na een uur of zo had ik dat stuk gezien en dan maar terug naar het eerste deel. En dat was een verschrikking, alleen al op het binnenplein stonden zeker 15 groepen, en dan waren de meeste nog de zalen binnen aan het opvullen. Vind die groepen toch echt vreselijk, zeker op zo’n enorme toeristische trekpleisters. Het eerste deel was al helemaal niet meer zo aantrekkelijk. Ben dan ook door de zalen daar gegaan, maar dat waren de standaard musea met wapens en juwelen waar ik zo goed als doorloop als cultuurbarbaar. Maar ja, die dingen lijken overal toch zodanig op elkaar.

Die vriendelijke opzichster had mij ook weten zeggen dat de toren om 11u openging. Dus stond ik daar natuurlijk klaar om vijf voor. En ook daar mijn prive opzichter die alle deuren en lichten voor mij aan doet, en waarna ik dan een 20 minuten moedermens alleen boven op de toren kan genieten van het uitzicht.

Had het nooit gedacht, maar na drie uur het kasteel blij verlaten en vooral opgelucht dat ik hiervoor toch was teruggekomen.

Dan richting de wolvenschans, dit is een bunkercomplex van waaruit Hitler de aanval tegen rusland coordineerde en de plaats van de mislukte aanslag van Tom Cruise :). Maar de weg was nogal lang eigenlijk, en de gps stuurde mij door hele kleine wegen bij gebrek aan anderen. Soms reed daar dan ook een Duitse camping car aan 20km/u voorbij omdat de weg zodanig slecht was en smal. Maar was eigenlijk wel mooi, leek regelmatig alsof ik door een tunnel van bomen reed. Moeilijk uit te leggen, het was gewoon zo dicht gegroeid dat alleen het gat van de weg niet was dichtgegroeid.
Maar de kwaliteit van de weg was echt vreselijk, en was vaak slalommen tussen de diepe putten en op tijd proberen remmen als er weer zo’n slecht stuk aankwam. Ik kan me niet inbeelden dat de polen hier niet pro-Europees zijn, want na drie dagen ben ik al zodanig geconditioneerd dat als ik een bord met een klein Europees vlagje erop (als teken van subsidie) zie, ik even op adem kom en vanzelf al wat begin te versnellen. Alleen de stukken dicht bij Rusland (tot op vijf kilometer van Kalingrad geweest blijkbaar) waren raar genoeg nog te doen.

Maar dan de wolvenschans, echt indrukwekkend. Alle bunkers zijn opgeblazen door de Duitsers toen ze het complex verlieten, zodat er geen meer volledig heel is. Maar je ziet bijgevolg wel goed de indrukwekkende structuur van zo’n bunker, en de echt metersdikke muren van die dingen. Het ‘leuke’ is ook dat dat midden tussen de bossen ligt (vraag me niet wat Hitler hier is komen zoeken hoor), en verder is het ook helemaal niet onderhouden en kan de natuur zijn gang gaan. Die bunkers overgroeid door de natuur veroorzaakt een soort Ta Prom gevoel in Angkor Wat, maar dan veel luguberder natuurlijk. Van een heel ander soort, maar ook dit was heel fascinerend eigenlijk.

En nu richting Vilnius. Onderweg toch maar nog een ‘short-cut’ genomen uit de groene gids, een scenic road tussen de twee hoofdwegen. En was inderdaad nog wel mooi die kleine dorpjes langs de meren. Maar de weg richting grens was eigenlijk zeker even mooi.

En dan de grens, had er een beetje bang van, volgens de gids verlies je hier minstens een half uur door de grondige papiercontrole. Maar aan de grens gekomen staat daar niemand. Aan de Poolse kant wordt dat plots een soort achtbaansvak met vluchtheuvels en stoepen. En op twee van die stoepen staan auto’s geparkeerd zonder wielen en waar de deuren zijn afgehaald. Wist niet wat ik zag, leek een soort derdewereld tafereel. Na wat zoeken dat toch een doorgang gevonden tussen de politielinten in, dacht eerst eerlijk gezegd dat de grens dicht was op dit uur. Maar de grenscontrole verliep heel vlot, gewone standaard papieren controle, hoewel er plots wel wat extra agenten naar de nummerplaat kwamen kijken. Welke belg rijdt er nu ook met zijn wagen tot hier 😉

En dan Lithouwen, vreesde hier eigenlijk wat voor, maar wat een verademing. Hoe een mens zich kan vergissen. Als ik hier de borden met de Europese vlag zie vertraag ik een beetje omdat de wegen minder goed worden. De wegen zijn hier gewoon perfect, iedereen is hier gedisciplineerd. De dorpjes die je in de verte ziet liggen tussen de heuveltjes zijn bijna schattig. En de weg van de grens tot Vilnius was echt fantastisch. Het zijn allemaal korte kleine heuvels, en toen ik hier langsreed begon de zon net onder te gaan. Tussen die heuvels liggen die kleine dorpjes of af en toe een meertje. En hier hebben ze wel al gehoord van rust- en uitkijk parkings. Hoewel ik eigenlijk al veel te laat was (het was ondertussen negen uur en ik moest nog meer dan 150 km) toch af en toe gestopt gewoon om te kijken. En eenmaal de zon bijna helemaal onderwas werd het nog iets beter, langzaam kwam een lichte heel plaatselijke mist op boven de grasvelden tussen de heuvels, en dat was echt een idyllisch zicht. Had zo uit een fantastische film kunnen komen, of rechtstreeks uit een of ander rollespelverhaal. Was eigenlijk echt happy en opgewonden toen ik Vilnius binnenreed, was heel leuke dag geweest. Nu nog even snel iets zoeken om te slapen. Maar dan…

Eerst een motel gezien waar je niet aankan, de city camping bleek dicht, een ander hotel veel te duur, nog een ander te goedkoop want ze raadde me aan mijn wagen daar toch maar niet te laten staan. En dan na meer dan een uur sightseeing van Vilnius by night in mijn gps een hotel met de naam ‘Europa city’ gevolgd. En daar voor €52 toch maar een kamer genomen. Natuurlijk ver boven mijn gepland budget, maar was blij dat ik kon rusten. Het was ondertussen na middernacht. En ontbijt was in de prijs inbegrepen, en ik mag morgen mijn wagen op de parking laten na de check out, wat ook weer een kostelijke parking uitspaart. Nog snel een wandelroute voor morgen uitstippelen en iets na één eindelijk slapen.