Sucre
Rond 20.30 toegekomen in Sucre, waar we direct naar Hotel Charcas zijn gewandeld, een hotel van de LP en dat aangeraden was in het agentschap in Potosi. Iets gaan eten in Locot´s cafe,een wel gezellig ingericht eerder westerse bar en dan direct bed in, want toch wel moe van de busrit.
´s Ochtends wat proberen uitslapen en dan eerst een ander hotel gezocht, omdat het er iets te lawaaierig was. Een blok verder snel iets gevonden. Daarna begonnen aan de wandeling door Sucre,een oude koloniale,witte stad met heel wat gebouwen in die stijl. Hier ook niet echt specifieke gebouwen die echt boven de rest uitsteken,alleen het geheel is een gezellig stadje, eigenlijk helemaal niet groot om de hoofdstad van Bolivie te zijn. En ons toch maar tot een museum laten verleiden dat in de gidsen als niet te missen stond…we zijn er toch wel een kwartier binnengeweest. Een hoop schilderijen en wat stukjes van potjes en pannen…heb dat al iets te vaak gezien vrees ik ( ik weet het, ik klink als een echte cultuurbarbaar).
Daarmee was de dag vrij snel om,en hebben dan de kaartjes geschreven en de zonsondergang bewonderd bij een lokaal witbier vanin een relaxzetel vanop het cafe Mirador met een schitterend zicht op de stad zelf. ´s Avonds gaan eten bij een lokale Nederlander (hoe gek kan men zijn op vakantie), maar zijn mega bord toofvlees met frieten was eigenlijk heel lekker. En daarna wat genoten van een paar lokale cocktails in het lounge gedeelte van het Joy Ride Cafe,waaronder de onvermijdelijk Pisco Sour en een San Mateo (Granadine,Vodka en sprite,moet zo moeilijk niet zijn). Nog wat rondgewandeld en in de straten waren jonge mensen, iets jonger dan wij, blijkbaar danspasjes aan het oefenen. Op de hoofdplaats waren tribunes opgesteld, dus daar toch ergens kunnen achterhalen dat er de volgende dag een parade zou zijn voor het vieren van de opening van het nieuwe academiejaar. Het zou beginnen rond 12.00 en tegen 15.00 zouden ze op de hoofdplaats zijn.
De dag daarna wat uitgeslapen, en wat rondgeslenterd en genoten van een Almuerzo aan 20 Bs, wachtend op de parade. Om 15.00 nog niets te zien op de hoofdplaats, dus die een paar kilometers tegemoet gegaan en daar maar langs de kant gaan zitten wachten en kijken.Was wel leuke sfeer, een beetje te vergelijken met een stadsfestival bij ons. Rond 17.00 kwam dan toch de eerste groep langs. Weer een soort fanfare zoals in Potosi, alleen was die nu altijd voorafgegaan door een groep tussen de 15 tot 100 mensen die een soort (traditionele?) dans uitvoeren om de zoveel meter. Ook volgden de groepen zich nu gewoon op en was elke groep anders gekleed en voerde ze een andere dans op. Door het programma van de vrouw naast ons wisten we dat er meer dan 20 groepen zouden zijn. Wij hebben er een 7 gezien, en toen was de eerste groep nog steeds niet op de hoofdplaats toegekomen. Dus zijn we eerst maar gaan eten in de Alliance Francaise, redelijk gezellig, maar aangezien het langs het parcours van de stoet lag nogal heel lawaaierig. Na het eten toch nog maar even gaan kijken op de hoofdplaats en waar de “eindstreep” was. De meesten die toekwamen kropen mankend weg of gingen ergens zitten of liggen: Ondertussen moesten zij toch al een 7 uur aan het dansen zijn geweest (en niet de europese op-z´n-plaats-wat-bewegen-dans), meestal op slippers of nauwe dansschoentjes…ik vond de 20km van Brussel helemaal geen prestatie meer.
De dag daarna vertrok onze tour naar de zondagsmarkt van Tarabuco om 8.30, de traditionele markt waar mensen uit de omliggende dorpjes hun inkopen kwamen doen. Hoewel er ondertussen al wat plastik en souvenir-achtige winkeltjes opduiken en er toch wel wat toeristen rondlopen, zijn sommige delen, zoals de groenten en vlees markt,nog steeds authentiek en heel interessant om te zien en om foto`s te trekken (hoewel ze het echt niet leuk vinden als ze het doorhebben)
Rond 15.00 terug,net op tijd om de bagage op te pikken en een taxi te nemen naar de luchthaven voor ons vliegtuig om 17.00. Inchecken begon al niet zo goed. TAM blijkt te staan voor Transporte Aero Militar,de Boliviaanse luchtmacht met andere woorden.Alsof de Belgische luchtmacht vluchten begon te organiseren als het haar vliegtuigen even niet nodig had. Verder mochten we blijkbaar maar 15 kilo pp meenemen, en volgens hun weegschaal zaten wij op 39! Aangezien dit veel meer was dan wat we tot nu toe hadden gemeten, toch maar even van onze oren gemaakt. De verantwoordelijke wist dan de oplossing: Hij wist dat hij 84 woog,dus hij liet zichzelf wegen. Op zich al een kostelijk zicht, zo een officieel mannetje van rond de 50 dat op zo´n weegschaal kruipt en dan gemeten moet worden,dat wil zeggen gewichten bijzetten en de meterverschuiven tot de weegschaal in evenwicht is (een elektronische weegschaal was daar nog niet te vinden). Bleek nu dat het mannetje op de weegschaal 89 woog, dus vijf kilo meer dan verwacht. Maar buiten z´n kantoor inrennen gebeurde er voor de rest niet veel. Aangezien het te betalen bedrag slechts 27 Bs hebben we het daar maar bij gelaten, we hadden dan toch gelijk gekregen, he 🙂
Daar dan een uur zitten wachten tot het vliegtuig van Aerosur (dat we normaal gingen nemen maar dat duurder was en een half uur later zou vertrekken) landde en de mensen mochten pre-boarden. Het vliegtuig van AeroSur wa een driemotorig jetvliegtuig,een oude MD of een of ander Russisch vliegtuig. Van ons vliegtuig nog steeds geen teken, tot een half uur later een propellorvliegtuigje landde zonder teken, met een 5-tal vensters langs elke kant. Slik, dat wordt nog leuk.
Alle passagiers van AeroSur waren ondertussen in hun vliegtuig, dus mochten wij beginnen met pre-boarden. De jet van AeroSur zette ondertussen zijn motoren aan. Uit de derde motor, die in staart van het vliegtuig,kwam echter heel wat rook…eerst alsof er gewoon een slechte ontbranding was in de motor, maar de rook begon steeds heviger te worden. Na zo´n tien minuten besloot de piloot toch maar zijn motoren stil te leggen. De brandweerwagen erbij voor de zekerheid,alle passagiers terug van boord, en in de verte komt de motorendokter al aan. Een omgelooflijk zicht: die motor staat daar nog te roken,er wordt een ladder ondergeschoven en er komt een man aan met een dokterstasje waaruit hij een schroevendraaier haalt en de motor begint open te vijzen. Ben nog nooit zo blij geweest in een ander vliegtuig te mogen stappen.
Want ondertussen mochten wij boarden in ons propellorvliegtuigje. Een vliegtuigje waar de voorste zetels omgekeerd stonden,de zetels veel te hoog waren, en natuurlijk geen enkele vorm van veiligheidsvoorschriften of kaarten werden getoond. Maar het ergste was dat de airco stuk leek,het was in dat vliegtuig gemakkelijk 35-40 graden (ja, Celsius). Isabel had het waarschijnlijk fantastisch gevonden, maar de meeste passagiers zaten daar maar te wapperen met alle papier dat ze maar ergens konden vinden. Gelukkig was de vlucht maar2 keer een half uur, door een tussenstop in Cochabamba…en de frisse lucht daar was echt wel nodig. In de lucht gedroeg het vliegtuigje zoals verwacht, heel gevoelig voor luchtzakken dus. Gelukkig was het vrij wolkenloze hemel,dus viel het allemaal nog wel mee,alleen warm, WARM! Het landen leek wel op een leerlingpiloot: drievierde van de piste voorbij vliegen en dan heel hard neerkomen en alles dichtsmijten om niet van de piste af te geraken. Het opstijgen vanuit Cochabamba was ook wel wat raar omdat het vliegtuig naar de bergen toe opstijgt, en er maar niet op tijd blijkt boven te komen en dus even moet draaien. Het zijn dan ook Bergen van rond de 6000m, ik verwachtte niet eens dat dat vliegtuig zo hoog kon.Maar na een half uurtje en een eigenlijk rustige vlucht probleemloos geland in La Paz,de hoogste internationale luchthaven ter wereld: op 4000m en een piste van 4 km omdat ze op die hoogte veel sneller moeten landen door de ijle lucht.
Maar dat uurtje afzien in de hitte was zeker de 16 uur bus waard die we erdoor hebben uitgespaard.
Foto’s
http://bussers.be/travel/pebolchi/sucre/thumb.html
http://bussers.be/travel/pebolchi/tarabuco/thumb.html
Gegevens ter herinnering
(1 EUR = 10 Bs (Boliviaanse Pesos))
Hotel Charcas Bs 120 door korting agentschap Potosi, zonder ontbijt, heel lawaaierig, “elektrische” douche zonder gordijn en helemaal niet gezellig.
Hostal Las Torres, Bs 150,zeer ruime en rustige kamer met goeie badkamer en ontbijt.
Tour Tarabuco, 25Bs pp,via hotel Charcas