Salar de Uyuni – Dag 2

Na een nacht zonder te veel slaap vroeg opgestaan, ontbijt in een zijgebouw van de refuge (brood met confituur uit pakken, mmmmm), en nadat Victor de wagen wat had bijgetankt uit een jerrycan, vertrokken voor onze tweede dag.

De tweede dag is iets langer in de wagen zitten met wat meer afstand tussen de “bezienswaardigheden”. De eerste stop is de Boom uit steen en andere rotsformaties, die plots in de vlakte tevoorschijn komen. Een paar leuke foto’s en wat klimspelletjes verder verdergereden.

Vandaag hebben Bruno en ik het voorrecht om helemaal vanachter in de jeep te mogen zitten. Dit wil zeggen extra genieten van de kapotte schokbrekers, een extra hoeveelheid stof en wat extra beenruimte door ze parallel met de zetel te buigen. Maar, raar genoeg is het een leuke en super ervaring, hoe vaak kan je zonder bijbetalen de lucht in worden gekatapulteerd tot tegen het dak en terug zacht landen op een paar versleten veren in een stoffige bank. En dan natuurlijk zo hoog mogelijk springen en aangemoedigd worden door de andere vier in de wagen die zich kostelijk amuseren ermee…een beetje terug kind dus 🙂 Ondertussen begon de wagen wel meer en meer door te hangen naar de linkerkant, blijkbaar konden de schokbrekers toch nog meer kapot dan ze al waren. Het rechtervoorwiel maakte ook bij het remmen een geluid alsof er een ketting op zat die slecht gemonteerd was, maar Victor bleek zich daar niet al te veel zorgen over te maken.

Maar dus na de boom verderrijden en na ongeveer anderhalf uur toegekomen aan weer een andere laguna, die er weer totaal anders uitzag. De laguna was vrij opgedroogd dus wat groengeliger, weer omringd door bergen en met roze flamingo’s in de verte, maar deze keer met vicuñas een beetje verder in het ondiepe gedeelte. Bruno en ik dachten ze eens van dichtbij te gaan bekijken en fotograferen, maar dat vonden ze zelf maar niets. We hadden die dag ook niet kunnen douchen, dus ze roken ons ook van ver aankomen natuurlijk 🙂 Maar ja, zowieso een mooi zicht, deze wildernis uren verwijderd van het eerste bewoonde huis.

Na weer twee uur rijden de volgende “attractie”, de condor…in steen. Met andere woorden een steen in de vorm van een vogel, maar dat hebben ze ons al zo vaak proberen wijsmaken…vogels, paddestoelen, schepen, kikkers…we hebben alles al gehad denk ik. Dus daar waren we niet zo van onder de indruk.

Een half uurtje rijden en dan lunch! In the middle of nowhere is er plots een “dorpje”, eigenlijk een perfect aangelegde straat 500m van de hoofdweg, op zich 200m lang, zo verlaten als zijn kan, met op het einde een vrachtwagen waar drie mensen rondhangen. Bij een van die huisjes binnenrijden en daar wacht blijkbaar een lunch op ons…weer een aardappel-groente soep en een soort rijst met lokale worst. Niet super, niet slecht, wel voedzaam. Na het eten wat gaan wandelen in het stadje, echt wel verlaten, waarschijnlijk ook door het middaguur. Raar dat hier mensen wonen, over pech gesproken als je hier geboren wordt 🙂

Na het eten, het omwisselen van de autobatterij en de wandeling vertrokken richting de Salar, waar we aan de rand zouden overnachten. Maar eerst door een soort canyon, vol lama’s en alpaca’s, op een moerasachtige grond, met stenen wanden rondom om de canyon te vormen, een paar berghutjes waar herders en hun families in overleven…alsof je 500 jaar terug de tijd in vliegt en ergens in het midden van een vruchtbaar landachap wordt gedropt.

Dat was de laatste stop voor vandaag, nu naar het “hotel”…of dat was toch de bedoeling! Zo een anderhalf a twee uur rijden van het hotel, dicht bij de Salar waar we nog rond moeten rijden, krijgt onze geliefde Victor een platte band vooraan rechts. De 62-jarige man begon al hard te zuchten, maar begon er toch aan. Gelukkig kwam de andere jeep helpen zodat Victor er niet alleen voorstond. Na een 20 minuten band gemaakt, iedereen blij, terug de wagen in en terug onderweg.

Nu bleek het wiel echter regelmatig te blokkeren, vooral als Victor de rem gebruikte. Een beetje achteruit rijden hielp deed echter wonderen, daarna kon hij weer een paar meter vooruit. Dit even volgehouden, maar na een dorpje blokkeerde het wiel terug en besloot Victor toch nog eens te gaan kijken. Als garagist kende hij gelukkig wel wat hiervan, dus smeet hij het rollager open van het kappotte wiel, en blijkbaar was die stuk: het ijzer was gebroken. Alles wat aangespannen in de hoop dat dat zou houden. Deze reparatie duurde toch wel een uurtje.

Aangezien Victor wel even bezig was met de wagen, dachten Thibault, Stephanie en ik eens te gaan kijken in het dorpje waar we net waren voorbij gekomen. En dit, echt nooit gezien. Toen we de laatste keer in Las Vegas waren zijn we op zoek gegaan naar een ghost town, en hebben eigenlijk niets anders gevonden dan een touristische attractie. nu dit, dit was echt. Een vrij groot dorp, met een station in het midden, een paar wagons die staan te verrotten, een kraan om de stoomtrein van water te voorzien. en zo goed als niemand te zien, Een jongetje dat toch durft even te komen zien vertelt ons dat hier welgeteld 20 mensen leven, waarvan 11 kinderen. Een ongelooflijk gevoel van verlatenheid, maar een fantastisch zicht om de zon te zien ondergaan op die kleien dorpje…een van de raarste ervaringen.

Maar ondertussen dus zo goed als donker, iedereen terug de jeeps in, en hopen dat de fix van Victor zou helpen. Initieel ging het vrij goed, hoewel Victor probeerde de remmen niet te gebruiken, waardoor Bruno en Thibaut, die ondertussen achteraan zaten, af en toe met hun schouderbladen tegen het plafond zaten. Na een tijdje weer de “twee vooruit, een acteruit” truuk, tot ongeveer een half uur later het wiel het helemaal begaf, en zelfs het achteruit rijden het wiel niet meer deblokkeerde. Daar stonden we dus, in het donker, met een wiel dat stuk was. Na tien minuten kwam de andere jeep terug helpen en hebben ze maar besloten de remmen eraf te halen, omdat die het wiel scheeftrokken waardoor het blokkeerde. Na deze fix, weer een half uur verder en ondertussen pikkedonker en al vrij koud aan het worden. Gelukkig was de sfeer in de groep gewoon fantastisch en buiten Victor natuurlijk zag iedereen het meer als een super ervaring dan als pech: Hoe vaak kan je zeggen dat je in het midden van de nacht in de woestijd hebt vastgezeten, met enkel een paar zaklampen en een sterrenhemel als deze.

Maar met deze fix zou het dus toch wel moeten werken, nog een uurtje naar het hotel. En de fix werkte weliswaar. We hadden dan wel geen remmen, maar het was er vrij vlak en het wiel blokkeerde tenminste niet meer. Alleen waren we nog een ding vergeten. Victor’s alternator werkte niet meer, dus na een half uurtje kwam er uit de koplampen van de wagen evenveel licht als uit een glimworm. Gelukkig had bruno een klein maar redelijk krachtig zaklamje bij zich. Aangezien ik ondertussen vooraan zat, mocht ik dus “tracker” spelen, dat wil zeggen met mijn arm door de ruit de weg proberen vinden, die zo goed mogelijk proberen beschijnen en eventuele obstakels zoals stenen of putten proberen te vinden, en dit rekening houdend met het stof gemaakt door de andere jeep die voor ons uit was gereden. Daar zaten we dus, koud, in het midden van de woestijn, met een wiel dat blokkeerde, zonder remmen en een zaklampje om de weg te vinden, met een bende onnozelaars die waarschijnlijk de tocht en ervaring van hun leven meemaakte. Echt uniek, zouden ze gewild hebben, ze zouden het niet hebben kunnen organiseren.

Maar zo’n tien minuten van het hotel kwam er toch een jeep van het hotel ons tegemoet. Aangezien we zo lang wegbleven werden ze wat ongerust en kwamen ze kijken waar we bleven…raar, he. Maar dus toch zonder problemen in het hotel toegekomen, weer een kamer van zes met deze keer badkamer op de kamer. Na een snelle lunch toch maar geeist dat we de dag erna een andere jeep zouden krijgen. Na een tijdje bevestigde ze dan dat we een andere jeep en chauffeur zouden krijgen de dag erna.

Nog snel eten gekregen, zelfde soort zoals gewoonlijk, en daarbij toch maarwat bier gekocht om het stof wat te doen wegspoelen en omdat we vonden dat we dat vandaag wel verdiend hadden. Iedereen nog snel proberen douchen. Nu had Janet blijkbaar iets meer tijd nodig dan verwacht. Ze was vroeger vertrokken van het eten, maar bleek bij ons aankomen nog eens half uur nodig te hebben voor ze eruit kwam. Eerst alle andere, dan mijn beurt, Bruno zou als laatste gaan. Ik had al geen warm water, maar net toen ik was afgedroogd viel ook nog eens de electriciteit uit, alles werkte hier natuurlijk op een generator die om 23.00 werd stopgezet. Ikke geluk gehad, Bruno nog een extra nachtje stinken 🙂 Maar iedereen dus vlug in bed voor een deze keer perfecte nachtrust.

Foto’s drie dagen

http://bussers.be/travel/pebolchi/salar/thumb.html

Gegevens ter herinnering

Zie dag 1.

(1 EUR = 10 Bs (Boliviaanse Pesos)

Bier ‘s avonds: 10 Bs, elke cent waard 🙂